Gitaristler arasında, günümüzde, gitarın tırnakla ya da parmak ucuyla çalımı konusunda oldukça ciddi tartışmalar yaşanmaktadır. Ahmet Kanneci uzadıkça dışa bükülen; uzadıkça içe bükülen ve düz şekilde uzayan üç tip tırnak olduğunu belirtmektedir. Tırnak, sürekli değişen; kişiden kişiye farklılık gösteren fizyolojik bir etmendir. Sadece tırnak ile çalmanın, gitarda belli bir ton oluşumuna zemin hazırlasa da, sözkonusu değişkenliğin çalan kişide uygun ton üretememe, her zaman aynı uzunlukta tırnak kullanamama ve sürekli bakım yapma zorunluluğu gibi olumsuzluklardan dolayı, çalma sırasında gitaristte bir güvensizlik yarattığı söylenebilir. Parmak ucu kullanılarak -sadece parmağın etli kısmı ile- çalmanın ise tonun donuk ve zayıf çıkmasına neden olacağı, dolayısıyla ton üretiminde, belli bir kaybın oluşacağı düşünülmektedir. Tırnak ile çalma konusunu, Murat Cemil şu şekilde dile getirmektedir :“Birçok kişinin ve hatta bazı gitar çalanların bildiğinin aksine, gitar tamamen tırnaklarla çalınan bir çalgı değildir. Teli ilk vuran ve çekiş hareketini sağlayan parmağın etli kısmı iken, sesin rengini ve parlaklığını sağlayan tırnak, parmağın tele en son temas ettiği kısımdır. Sadece tırnaklar ile üretilen bir ses; zayıf, metalik ve müziğe olumsuz olarak yansıyan tırnak sesleriyle oluşacaktır. Sadece parmaklarla tırnaksız elde edilen seste ise; donuk, renksiz ve güçsüz bir ton elde edilecektir. Bu nedenle gitardan çıkan kaliteli ses: parmağın etli kısmı ve tırnağın birlikte ürettiği bir biçimde oluşmalıdır.Gitarın tırnakla mı, tırnaksız mı çalınması gerektiği konusu, günümüzde yeni başlamış bir tartışma değildir. Gitarın tarihsel evrimi sırasında, gitarın ataları sayılan lut, vihuela, chitarrone gibi bazı telli çalgıların nasıl çalınması gerektiği konusunda da aynı tartışmalar yaşanmıştır. Günümüzde tırnak ve parmak ucu kullanımında değişik yaklaşımlar olduğu gözlemlenmektedir. Bu yaklaşımları yorumlayabilmek için, geçmişte değişik dönemlerde yazılmış kitaplardaki söz konusu fikirleri iyi incelemek gerekmektedir
